[Verse 1]
Στο μπαλκόνι μου καπνίζω γλυκόπιοτο χασίς
Με κοιτάει απ' το παράθυρο ο γιος της αλληνής
Που απέναντι φωνάζει μέρα-νύχτα στα παιδιά της
Και ξεσπάει πάνω τους τα ψυχολογικά της
Χιλιάδες ιστορίες, γκρίζες πολυκατοικίες
Κάθε «εγώ», κάθ' «εσύ» κι ένα τσουβάλι αμαρτίες
Προβλήματα, λύσεις, φαρμακευτικές ουσίες
Όνειρα που σβήσαν μέσα σε δικογραφίες
Με μάθανε να κάνω τον σταυρό μου και να λέω
«Βοήθα, Παναγιά μου, εγώ σε τίποτα δε φταίω»
Αν κοιτάξουμε τα μούτρα μας, όλοι μας στον καθρέφτη
Λίγο ή πολύ, όλοι θα δούμε έναν ψεύτη
13 χιλιάδες άνθρωποι στις φυλακές
10 εκατομμύρια ένοχοι γι' αυτές
Σκαλίζουνε τους τοίχους συγχώρεση ζητώντας
Για εγκλήματα που απ' τη γέννα κάνανε κιόλας
Ό,τι πονάει δεν ξεχνιέται, κι η φτώχεια πονάει
Μια οικογένεια δε ζει με αυτά που της πετάει
Ένα κράτος βουτηγμένο ως τον λαιμό στα σκατά
Κι έτσι ο μεγάλος γιος μια νύχτα βγαίνει παγανιά
Ναι, βγαίνει παγανιά, πώς το 'παμε, να δεις;
«Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς», είμαστε εμείς
Ένα λουλούδι στη μέση μιας χωματερής
Η επιβίωσή μας είναι αγώνας διαρκής
Αν μου δώσεις το ελεύθερο, εύκολα σκοτώνω
Κομματικές νεολαίες κι ούτε καν το μετανιώνω
Δεν ξέρω πώς θα φτιάξει το μπουρδέλο που ζούμε
Κι ούτε πιστεύω τίποτα απ' αυτά που ακούμε
Δεν προσκυνάω κανέναν κι έπαψα να ονειρεύομαι
Αύριο είναι Δευτέρα κι απ' το πρωί θα παιδεύομαι
Δεν προσκυνάω κανέναν κι έπαψα να ονειρεύομαι
Αύριο είναι Δευτέρα κι απ' το πρωί θα-
[Chorus]
Δωδεκάωρα κάθε μέρα, δουλεύουμε για ψίχουλα
Οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Μάθαμε ν' αντέχουμε πέρα για πέρα
Δε μασάμε, πάμε, αλήτικα αγαπάμε
Αλήτικα μισούμε, γι' αυτό δε μας αγαπάνε
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Και κάναμε αδερφό μας τον φόβο και την τρέλα

[Verse 2]
Η πόλη βράζει, ο Δενδροπόταμος βρομάει
Ένας πιτσιρικάς να γίνει παρακαλάει
Έχει στεγνώσει όλη η πόλη από μαύρο γιατί
Εδώ και μήνες δε στέλνουν τίποτα οι Αλβανοί
Στη Μοναστηρίου ένα σκοτωμένο σκυλί
Δυό ΔΙ.ΑΣ κυνηγάνε ένα αδύνατο παιδί
Παράξενες μέρες οι καλοκαιρινές
Η τόση ηρεμία μας γεμίζει με stress
Δολοφονία στη Ροτόντα για ένα εφηβικό φιλί
Τους μπάτσους κανένας δεν τους καλεί
Μονάχα ασθενοφόρο
Τα παπούτσια του νεκρού μέχρι να 'ρθουνε γίναν δώρο, και πάλι σιγή
Γιατί στη ζούγκλα είναι γνωστό, το ξέρει κι ένα παιδί
Ο φόβος είναι νόμος κι ο νόμος υποταγή
Καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο, κοιτάω το Θεό
Μετά θυμάμαι ότι είμαι μόνος μου και μονολογώ
Με βάλαν στο παιχνίδι χωρίς να 'μαι φαβορί
Τα 'χω όλα απέναντί μου, πληρώνω πολύ
Μα αφού γεννήθηκα θα ζήσω κι ό,τι φέρει το ζάρι
Η μάνα μου έβγαλε τον πιο μεγάλο πεισματάρη
Έχω στο χέρι τατουάζ ένα πέταλο για τύχη
Πώς το 'λεγαν στο Μίσος; «Ο κόσμος μάς ανήκει»
Την επαγγελία μου σκέφτομαι μήπως βρω
Αν περάσω κάποια μέρα τον ωκεανό
Μία όμορφη Λατίνα να μου μάθει Ισπανικά
Κι ένα γήπεδο Αργεντίνικο στο σπίτι κοντά
Είναι τα blues της Σαλονίκης στη δικιά μου εκδοχή
'Ξηγήσου να σ' εξηγηθώ, ζούμε σκληρή εποχή
[Chorus]
Δωδεκάωρα κάθε μέρα, δουλεύουμε για ψίχουλα
Οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Μάθαμε ν' αντέχουμε πέρα για πέρα
Δε μασάμε, πάμε, αλήτικα αγαπάμε
Αλήτικα μισούμε, γι' αυτό δε μας αγαπάνε
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
Και κάναμε αδερφό μας τον φόβο και την τρέλα