Vímuefnahraðlestin hefur aldrei keyrt tóm

Vímuefnahraðlestin kemur klukkan tíu
Klukkustundarstopp í birtu og hlýju
Á móti mér situr svartklæddur maður
Sem virðist hvorki hryggur né glaður
Með fölgrátt andlit og ískaldar sjónir
Eitthvað er hann ógnvekjandi þessi staður

Og ég sem tók mér far fyrir langa löngu
Hef legið í myrkrinu í kojunni þröngu
Fullur af hassreyk og hlustað á sönginn
Sem hljómar þegar lestin fer göngin
Með gangana fulla af ferðaþyrstu liði
Fyrir utan klefann þéttist mannþröngin

Ég sagði: Vímuefnahraðlestin hefur aldrey keyrt tóm
Með kjaftfylli af angist og sinn hola róm
Brunar hún með fólkið og þess friðlausu taugar
Flestir hér um borð verða brátt draugar

Ég er einn af þeim elstu sem eru hér um borð
Það væri einfaldara að þurfa að sitja af sér morð
En að þola það víti þegar virðist allt horfið
Og varnarlaus finna taugakerfið sorfið
Undir skinninu kláðinn kraumar sem eldur
Ég veit sífellt fleiri fara undir torfið