Þú sem áttir himin heiðan
Hvarfst á burt einn stakan dag
Allar götur ómar síðan
Við eyra mér þitt lífsins lag

Það hljómar hátt í mínu minni
Og hættir ekki að berast mér
Það syngur sárt í huga inni
Og söknuð eftirlætur hér

Þú stefndir upp til hæstu hæða
Hugur flaug á efstu svið
En hraðinn vildi hjartað mæða
Þú hrapaðir niður á við

Er dauðinn víkur, dvínar nótt
Ég dvelja mun þann ljósa dag
Og bráðum sorgir okkar sofa rótt
Og senn úr dimmu myrkri við göngum hljótt

Því þú sem fórst ert ekki farinn
Þótt frelsi hafir leitað þér
Þú ert enn í brag minn bundinn
Og birtist ávallt aftur mér