Ég var á rölti einn um þessi illskulegu stræti
Þegar allt í einu birtist hún framundan mér
Ég var að pæla í að greikka sporið til að kasta á hana kveðju
En ég klikkaði á því lagði ekki í það fannst ég alltof ber
Hún var í örpilsi og netsokkum
Sem náðu uppá læri
Hún var í næfuþunnum bol hún vissi rétt rúmlega af sér
Og hún var einum of heví, einum of heví
Svo ég hélt mér barasta á mottunni

Ég var á róli á rúntinum dántán
Þá rak ég augun í hann svona krúttlega fattan
Svona þér að segja þá virtist ekki úr vegi að gangan uppi
En ég vílaði það fyrir mér fannst ég eiga heima fyrir aftan
Hann var í beinu sambandi
Hann var sjáandi með stíl
Hann var í sveiflu uppávið og leið með skærum glans upp brattann
Og hann var einum of heví einum of heví
Og ég hélt mér bara fast á mottunni

Ég var einsamall á hökti fjarri mannabyggðum
Og mér fannst þá sem ég sæi einhvern rogast með hrís
Ég hugðist kanna málið og ég hélt með mestu varúð
Í humáttina á eftir og varð þess þá vís
Að þetta var skugginn af sjálfum mér
Já ég sá það fyrir rest
Og ég sagði í ofboði: plís, plís, plís
Því þetta var einum of heví, einum of heví
Og ég sem hélt ég mundi bara varla nenna
En það bera allir hrísvönd í bálköstinn sinn
Og svo brenna þeir og brenna og brenna og brenna og brenna