Στο χαλί το σώμα σου απλωμένο
Μου ‘πες ακόμη περιμένω
Να κατέβουν τα αστέρια στην οροφή

Ζήτησες να διαλέξω το πιο αδικημένο
Κι εγώ με το δάχτυλο τεντωμένο
Σου είπα πως βλέπω εμάς κάπου εκεί

Έτσι βρήκαμε εκείνο τ’ αστέρι
Τ’ονομάσαμε Τζέρι
Δε μιλήσαμε άλλο τη νύχτα αυτή

Μόνο το λάπτοπ είχε μείνει ανοιχτό
Και έπαιζε ένα παλιό τανγκό
Η σκέψη μου φώναζε στη μουσική

Όταν δε θα θυμάμαι πια την ξύλινη οροφή σου
Τα χέρια σου στο πρόσωπό μου
Και τα χείλη μπλεγμένα σε χείλη που ποτέ τους δεν έμαθαν να λεν σαγαπώ

Άραγε τότε θα είμαι ακόμη εδώ;

Δευτέρα άγουρο πρωινό
Πρέπει να πέρασαν μήνες 8
Που είπα αντίο στην οροφή
Το ταβάνι μου κάποια βράδια κοιτώ
Ψάχνω τον Τζέρυ να δω
Ξέρω πως μέσα του θα έχεις κρυφτεί

Τώρα που δε θυμάμαι πια την ξύλινη οροφή σου
Τα χέρια σου στο πρόσωπό μου
Και τα χείλη μπλεγμένα σε χείλη που ποτέ τους δεν έμαθαν να λεν σαγαπώ

Πόσο θα θελα να σου πω ξανά σ’αγαπώ