[Zwrotka 1]
Kiedym usiadł smutno u jej boku
Przy oknie, za szybą
Ona głaskała kocię na swych kolanach
I oglądaliśmy świat jako przemijał
Łagodnie rzekła ona do mnie te słowa
I z oczami dziecka, szeroko otwartymi
Przytknęliśmy twarze do szkła
Kiedym siedział smutno u jej boku

[Zwrotka 2]
Ona rzekła: "Ojciec, matka, siostra, brat
Wuj, ciotka, siostrzeniec, bratanica
Żołnierz, żeglarz, lekarz, robotnik
Aktor, naukowiec, mechanik, kapłan
Ziemia i księżyc i słońce i gwiazdy
Planety i komety o płomoennych warkoczach
Wszyscy oni wiecznie spadają
Upadają pięknie i wspaniale

[Zwrotka 3]
Potem uśmiechnęła się i zwróciła ku mnie
I czekała na mą odpowiedź
Włosy opadały jej na ramiona
Kiedym siedział smutno u jej boku
[Zwrotka 4]
Kiedym siedział smutno u jej boku
Kocię ostrożnie przekazała
W me ręce, i znów przytknęliśmy
Niewzruszone twarze do szkła
"Może i jest tak", odparłem
"Lecz obserwuj tego, co upada na drodze
Patrz, jak macha do swych sąsiadów
I spójrz jak deptany jest pod ich stopami
Wszelaki ruch do nikąd prowadzi
Albowiem każdy troska się o własne potrzeby
Zobacz człowieka sięgającego z rynsztoka
I tego, co potykając się, nie widzi nic"

[Zwrotka 5]
Z drżącą dłonią zwróciłem się ku niej
I odgarnąłem włosy z jej oczu
Kocię skoczyło na jej kolana
Kiedym siedział smutno u jej boku

[Zwrotka 6]
Wtem ona spuściła zasłony
I rzekła: "Och, kiedy się w końcu nauczysz
Że to, co dzieje się tam, poza szkłem
Zwyczajnie nie jest twym zmartwieniem?
Bóg dał ci zaledwie jedno serce
Nie jesteś domem dla serc twych braci
I Bóg nie dba o twe dobrodziejstwo
Bardziej, niż o jego brak u innych
Ani też nie jest przychylny twemu siedzeniu
W oknach, osądzając świat, który stworzył
Gdy smutki mnożą się wokół ciebie
Szkaradne, bezużyteczne i nadmiernie rozdęte
[Zwrotka 7]
Na to odwróciła swą głowę
Wielkie łzy umknęły z jej oczu
Nie mogłem powstrzymać własnego uśmiechu
Kiedym siedział smutno u jej boku
Kiedym siedział smutno u jej boku
Kiedym siedział smutno u jej boku
Kiedym siedział smutno u jej boku