[Chorus]
Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το πού θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανάχει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στην πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δε μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ' αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος

[Verse 1]
Όλοι δίπλα μου είναι ήρωες, ο Mateos αναπνέει τον αέρα μου, ξέρει την ιδέα μου
Καίγεται όλη μέρα βενζινάδικο, συντηρεί ένα σπίτι, πάει σπίτι και συντηρεί την καριέρα μου
Δεν έχω κοινά με τους ραπάδες, όλοι με κοιτάνε σαν απόλυτο και κιτς
Οι φίλοι μου είναι γείτονες, παππούδες και γιαγιάδες, μου λέν' τις ιστορίες τους κι εγώ τις κάνω hits
Η μάνα μου άνοιγε το ράδιο το μεσημέρι
Μ' έκανε λαϊκό τραγουδιστή μα δεν το ξέρει
Γράφω το νέο ζεϊμπέκικο, το νέο τσιφτετέλι
Τριάντα χρόνια πιο μετά ο λαός τραγούδι θέλει
M' αρέσει το «είμαι μέσα» πιο πολύ απ' το «θα δούμε»
Μ' αρέσει το «πιστεύω» πιο πολύ απ' το «ηγούμαι»
Μ' αρέσουνε οι άνθρωποι που έχουνε να πούνε
Μ' αρέσει να παρατηρώ, μ' αρέσει να μιμούμαι
Πατέρα, είσαι το πρώτο πρώτυπό μου
Με βλέπεις στη σκηνή και σε βλέπω στον εαυτό μου
Ένα φτωχό παιδί κι ορφανό παιδί από χωριό, φαντάσου
Μου 'μαθες πώς γίνεται να σπας τα όριά σου
[Chorus]
Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το πού θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανά'χει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στην πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δε μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ' αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος

[Verse 2]
Όλοι δίπλα μου είναι ήρωες, αντέχουνε στο χαλί, ευγενικοί, σπουδαίοι και μεγάλοι
Χτύπησαν την πόρτα μου φέραν ένα μπουκάλι, ενα τάβλι, μια monopoly κι ένα παλιό μαγκάλι
Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλώ γι' αυτά, αλλά λέει έχω κερδίσει το βραβείο της χρόνιας
Για τον δίσκο της χρονιάς, τους είπα «Μετά χαράς», αλλά έχω ήδη πάρει το βραβείο της γειτονιάς
Δίνω την ψυχή μου, αυτό δεν είναι θέμα
Και συμφωνείς μ' αυτά που λέω, αυτό δεν είναι θέμα
Αλλά επειδή μ' ακούν πολλοί, ξενερώνεις πολύ. Τι;
Δεν είμαι αρκετά αληθινός για 'σένα;
Μ' αρεσει να κοιτώ και να μιμούμαι
Να βλέπω το απλό και να αρκούμαι
Να βλέπω τον Ήλιο, να λέω «Μπορούμε»
Μα ώρες-ώρες συγκινούμαι
Γιατί ξέρω μια σπουδαία μάνα που ο γιος της λείπει
Και φαντάζομαι τα βράδια του γράφει με λύπη και τα δάκρυα λίμνη
Όμως το πρωί είναι αλύγιστη
Δεν έχω ξαναδεί άλλη ψυχή με τέτοια δύναμη
[Chorus]
Κάθε φορά που γράφω κάτι ο κόσμος μιλάει
Και ξεκινάει το debate για το πού θα φτάσω
Θα περιμένω τη στιγμή που με ξεχνάνε όλοι
Για να ξανά'χει ησυχία και να ξαναγράψω
Είμαι στην πιο λάθος στιγμή στο πιο σωστό σημείο
Αλλά άμα ξέρεις που πηγαίνεις δε μετράει ο χρόνος
Πόνεσα, έχασα, νίκησα, έμαθα
Τίποτα απ' αυτά δεν τα 'χω κάνει μόνος