B.A.P (Best Absolute Perfect)
Die Welt ess jrausam
Zehn vüür drei un`er sitz immer noch do un singe Lap-Top stiert en ahn. Ald widder`n Naach, en der`e definiert, dat alle Andere kein Ahnung hann. Er kennt sich uss en der Theorie un en der Fachliteratur un je noh Tagesform, sujar em Ungerschied zwesche Moll un Dur. Wenn se doch endlich ens em "Ace of Spades", dämm momentane Place-to-be, kapiere dääte, wer dä Star he ess, et wirkliche Genie, vüür wessen Namen eines Daachs Knallköpp wie Truman Capote verblasse, dann löösche se lang all vüür ihm op de Knee. Sex, Drugs`n Rock`n Roll ? Och do hätt uns`re Mann dä Plan. Do ändert och dat Dubbelkenn un singe Mundjeruch nix draan, denn immerhin hätte sick fuffzehn Johr dä "Playboy" abonniert un om Balkon, ahn enem Schatteplatz, ene Reserve-Kaste Bier. Un wat die Rockerei betriff: Hä kann nur Randy Newmans aff, Type, die scheiß`ussinn wie er un et trotzdämm irjendwie jeschaff. Nur fahr`n die en Miami römm, ahn jedem Finger zehn, während er he`n dä Redaktion sitz, met dämm Finanzblues un singem Alkoholproblem. Tja, die Welt ess jrausam, unjerääsch, wo`e doch su klasse ess un alle Andere su schlääsch, wo`hä doch unfählbar ess un einsam kompetent. Dat dat kein Sau he ahnerkennt ! Ahn allem Schuld ess Deutschland, die peinliche Provinz. Ahn wämm soll`e sich messe? He fählt ihm doch jede Konkurrenz. Dat Zeilenjeld ess lausisch, singe Spillraum winzig klein un Boulevard ess halt jet andres als et Weekend vun der New York Times. Hätt och ens en`ner Band jespillt, en ener Blues Band Xylophon, doch irjendwann fuhren die op Punk-Rock aff un hä, hä moht jonn. Ahn der P.H. hätte donoh Englisch un Erdkunde studiert, doch bess op eine Trip noh London, sich nir`ndwohin mieh jrooß verirrt